Mexico

Zow, voordat Bart de blog gaat hernoemen naar 'Bart in Hong Kong', toch nog maar even snel een bericht van mij :P. Het wordt een kort bericht, omdat ik nu eigenlijk geen tijd heb, maar ik beloof om zo snel mogelijk de foto's van Mexico en een reisverhaal erop te zetten.

Mexico was echt een supervakantie, mooi land, mooi weer, en zeer goed hotel :). Inmiddels heb ik nog wel behoorlijke jetlag, aangezien het in Mexico 14 uur vroeger is dan in Hong Kong. Gisterennacht heb ik maar liefst 1 uur geslapen, en vanacht zelfs 2 uur. Dus het wordt al beter :P.

Philips Annual Dinner Staff Performance

Jawel, ik heb het er toch op gewaagd! Gisteren was dus het jaarlijkse evenement waar een boel werknemers van Philips gezamenlijk gaan eten en het afgelopen en komende jaar vieren. Daarbij wordt er ook een boel entertainment verzorgd, waaronder de Staff Performance. Dit jaar waren ze op het idee gekomen om muziek acts te doen.

Ik weet niet meer in welke toestand dat ik toen verkeerde, maar ik heb me als vrijwilliger ingeschreven voor die Staff Performance. Toen we tijdens een avondje stappen het nummer Mustang Sally hoorden, moest ik weer denken aan Carnaval. Voorgaande jaren was ik geregeld in mijn favoriete café in Venlo te vinden waar een live-band dat nummer speelde. Omdat ik dit jaar Carnaval moest missen, leek het me daarom een leuk idee om hier mijn eigen carnavalsgevoel te creëren door dat nummer te performen.

De week voor Chinees nieuwjaar ben ik dan ook naar een meeting geweest waar mijn idee hartelijk werd verwelkomd. Daarbij waren er ook kostuums beschikbaar en die dag daarna heb ik mijn kostum uitgekozen. Perfect, een cowboypak.

Eerst was het idee om het nummer zelf te zingen. Maar mijn onstoken keel van deze week en mijn beperkte vertrouwen in mijn eigen zangtalent heeft me ervan weerhouden om dit zelf te doen. Bovendien had ik een erg leuke versie van het nummer gevonden, dus de keus was snel gemaakt.

Gisteren ben ik dan ook richting het convention center vertrokken. Dat is dat grote gebouw in Hong Kong, waarvan veel mensen denken dat het een ruimteschip is als ze het van boven zien. Lekker gemakkelijk reizen dacht ik zo, want ik hoefde slechts de ferry te pakken van Hung Hom naar Wan Chai, de pier vlakbij en rechts van het Convention Center gebouw. Nu blijkt dat gehele Convention Center uit meerdere gebouwen te bestaan en mijn gok was dan ook dat het in dat ruimteschip zou wezen. Na wat onduidelijke telefoontjes met een collega dacht ik goed te wezen. Ik was inmiddels in dat enorme gebouw. Iemand van de security vertelde me dat ik op de 5e verdieping moest wezen. Dus ik al die roltrappen omhoog, totdat ik op de 3e verdieping vast kwam te zitten doordat ik niet hoger kon; de roltrappen waren afgesloten. Bij navraag bleek dat ik op de begane grond links moest wezen. Dus weer helemaal omlaag, en op zoek naar room 306. Nergens te bekennen uiteraard. Na nog een telefoontje met mijn collega, die inmiddels een beetje geïrriteerd begon te worden, moest ik bij de taxi's wezen tegenover de brandweer. Geen brandweercentrale in mijlen te bekennen. Mijn moed begon me toen ook wat meer in de schoenen te zakken en vroeg me af waar ik eigenlijk aan begonnen was. Na wat doelloos rondlopen vond ik eindelijk de brandweercentrale en vlak daarbij mijn collega. Het feest kon beginnen...

De hal was íets groter dan ik had verwacht en er stonden ook maar íets meer stoelen dan verwacht. Ik mocht me gelijk in mijn kostuum hijsen en mijn rehearsal doen. Nou, dat ging minder goed dan ik thuis had geoefend... De zware microfoon en het kostuum brachten me uit balans, struikelde bijna, en het rookkanon was zo bedwelmend dat ik er duizelig van werd. Door de mic in mijn handen kon ik ook niet meer mijn moves doen, en naja, het zoog van alle kanten... Ook al zeiden de mensen voor het podium dat het best aardig leek, merkte ik dat het meer was om mijn moed omhoog te houden.

De tweede rehearsal ging al iets beter. Ik hoefde niet meer die mic te gebruiken, want ik zou een headsetje krijgen, en al iets meer gewend aan de leegte voor me kwamen de moves ook beter tot hun recht. Zo goed zelfs dat een aantal mensen dachten dat ik het werkelijk zelf zong. Yesss, dat effect moest ik hebben. :-)

Toen het evenement startte kon ik nog wel met mijn collega's van de opening genieten. Verder was dat ook dé gelegenheid om mij een hart onder de riem te steken, maar dat had een averechts effect omdat ik me zo alleen maar meer bewust werd van de omvang. Ik was nog aan het twijfelen of het niet slimmer was om me gewoon lam te zuipen en dan die performance te doen, maar heb daar gelukkig toch maar van af gezien. ;-)

Ware delicatessen werden geserveerd en toen een van de begeleiders half paniekerig mij kwam halen wist ik hoe laat het was. Snel dat kostuum aan gedaan, en toen met mijn andere mede-performers bibberen achter de schermen van spanning. Van de drie optredens was de mijne de tweede. Ik mocht dus eventjes een kat uit de boom kijken, maar daarna moest ik toch echt dat podium op. Stijf van de spanning nadat mijn naam door de hal had gegalmd klom ik het trapje op en baande mij door een zee van licht. De muziek klonk gelukkig nog wel herkenbaar in de oren, en mijn show kon beginnen. Ik moet bekennen, van een toren af springen is gemakkelijker...

Zelf vond ik het veel beter gaan dan verwacht, miste niet al te vaak de lyrics, en de bewegingen waren ook op het goede moment. Het meeklappen van de mensen in het publiek gaf me zelfvertrouwen en het was geweldig om veel te overdreven bewegingen te maken. De camera die alles aan het vereeuwigen was probeerde ik dan maar ook te negeren... :-)
Na afloop kreeg ik nog wat rozen van mijn fans en was het klusje goed geklaard. Voldaan mocht ik van het podium af. Daarna nog allemaal het podium op om de bedankjes in handen te nemen. Het was een kleurige boel.

Gelukkig kon ik ook nog wat van de rest van de avond meemaken, waaronder zeer apart eten en doldwaze spelletjes. Toen alles afgelopen was, had ik eigenlijk nog iets te veel adrenaline in mijn bloed zitten en heb ik dan ook maar Adam opgebeld om ergens een biertje te pakken. We ontmoeten elkaar in een kroeg waar Adam al was met wat vrienden. Het werd een rijkelijk gevulde multiculturele tafel: Chinees, Brits, Schots, Australisch, Hong Kong en uiteraard vertegenwoordigde ik the Dutch. Toen we wel op zoek wilden gaan naar wat ander vertier zijn we de buurt van Causeway Bay gaan onderzoeken. Wel grappig dat ze hier dus ook uitgaans-flats hebben. Per verdieping heb je dan een andere bar of club. Zo kwamen we uit in een club die wel aardig leek. Alleen leek het na een paar seconden wel een vrieskist. De airco stond werkelijk zo verschrikkelijk laag dat ik kippenvel niet kon vermijden. Het valse gejengel van karaoke was ook al niet bevorderlijk dus we waren snel weg. De normale buitenlucht leek wel een broeikas vergeleken met de temperatuur in die tent. Daarom zijn we toen maar op weg gegaan naar een favo club van Adam's vrienden en dat was ook zeker de moeite waard. Uitgerust met Nintendo Wii en comfortabele zitplaatsen was het daar goed vertoeven. Dat merkte ik ook wel toen het drie uur was geweest en voor mijn idee middernacht nog niet eens gepasseerd was. Van het geplande hiken vandaag is dan ook niet veel gekomen... :-)

Kung hei fat choi!

Oftewel, een gelukkig Chinees nieuwjaar! De afgelopen dagen was dé feestdag hier in China en dat heb ik geweten ook. Ondanks dat veel inwoners van Hong Kong van de gelegenheid gebruik maken om een trip naar een ander land te maken, was er genoeg te beleven.

Maar voordat ik het nieuwe Chinese nieuwjaar in ben gestormd ben ik nog eest met mijn collega's een aantal maal gezellig Dim-Sum wezen houden. De feestdagen staan volop in het bijeenkomen van bekenden en familie en dat is behoorlijk gezellig. Overal op straat zie je groepjes Chinezen met meestal in het midden een oude vrouw, waarschijnlijk grootmoeder. :-) Diegene die hier niet op reis gaat heeft wel voor een aantal dagen familiebezoek voor de boeg.

Helaas wil het weer niet zo meewerken met al die festiviteiten. Het is de laatste dagen erg muffig weer geweest met veel mist en vochtigheid (lees: geen regen). Hoewel op het moment van schrijven het hier bijzonder helder is, vermoed ik dat dit komt doordat het vandaag heeft geregend. Als ik dat eerder had geweten was ik vandaag wezen hiken. De planning is om de hoogste berg hier in HK te beklimmen op Lantau, 934 meter, dus dan wil ik wel wat uitzicht hebben. :-) Ik moet er wel een hele dag voor inplannen, want het hiken duurt zo'n 6 uur, en dan moet ik er ook nog eens naar toe. Omdat ik niet in het donker over die paden wil struinen moet ik dus al vroeg uit de veren. Zaterdag ga ik de tocht proberen...

Goed, allemaal leuk en aardig, maar hoe was nu dat Chinees nieuwjaar? Voor diegenen die het nog niet weten, het Chinees nieuwjaar duurt 3 dagen. Dit jaar was oudjaarsdag op zaterdag en de zondag was het nieuwjaar. Het Chinees nieuwjaar missen is haast onmogelijk. Overal zijn gebouwen versierd met lampionnen, slierten en bloemen die allemaal geluk en voorspoed moeten brengen. De skyline is versierd met gebouwen met knipperende lichtjes. Verder wordt je op TV doodgegooid met reclames waarin je een gelukkig nieuwjaar wordt gewenst. Dan heb je nog de voorbereidingen; zo kopen veel Chinezen nieuwe kleding en zorgen ze dat hun huis piekfijn schoon is. Een drukte op straat en in de winkels dus. Verder wordt er ook veel gedaan om geluk en voorspoed te brengen. Zo worden bergen bloemen in huis gehaald om alles gunstig te stellen. Waar haal je die? Op de flower markets door de stad.

Op aanbevelen van mijn Chinese collega's ben ik zaterdag naar de flower market in Victoria Park gegaan. Het zou vrij gemakkelijk moeten zijn, op het juiste metrostation uitstappen en dan een stukje lopen. Mij werd verteld dat ik het wel zou ontdekken aan de stroom van mensen. Goed, het zag letterlijk zwart van de Chinezen! De straat was afgezet door de politie en was nu territorium van een constante stroom van Chinezen die in beide richtingen zwierven. Als je haast had, kon je beter de moed opgeven, go with the flow was het antwoord... Na dus droogjes in een mensenmassa meegevoerd te worden naar het park kwam ik aan op de bestemming. Alles was vakkundig afgezet door politie en overal hingen borden en spandoeken om de richting te wijzen.

Op het eerste gezicht kon ik geen bloem ontdekken daar op die markt, wel wat anders, prullaria. Prullaria totdat je erbij neervalt. Ik snap niet wat die Chinezen drijft, maar ze hadden echt de gekste dingen in opblaasvorm. De geur van plastic was dan ook onvermijdbaar. Na wat foto's heb ik me dan ook maar de stroom van mensen geworpen om me over de markt te laten drijven. Na zo'n 150 meter aan prullaria had ik er wel genoeg van, ik was immers voor de bloemen gekomen.

Toen kwam ik tot de ontdekking dat de markt opgedeeld was in twee stukken. Het eerste deel uiteraard vol met prullaria, en het tweede deel, jawel, bloemen! En niet een paar, nee, een zee van bloemen. De geur werd er ook al beter op, want de plastic geur had plaats gemaakt voor een heerlijk aroma van onherkenbare geuren. De bloemen waren echt prachtig en er waren er meer dan genoeg. De markt stond er namelijk al een paar dagen en werd telkens weer bijgevuld met nieuw plastic en groen. Er waren ook een paar rare dingen bij, de takken oranje vruchtachtige bloemen leken wel eetbaar. Een poging om een Chinese verkoper uit te laten leggen wat het nu exact was liep op niets uit. Behalve dan dat hij het had over een boy en girl, dus het zal wel te maken hebben met vruchtbaarheid...

Na een half uur had ik er wel genoeg van. De bloemen kwamen bekend voor en de drukte was bedwelmend. Daarom maar op weg naar Ton en Fanny voor een heerlijk gourmet. Daar heb ik eindelijk ook het pokerkoffertje in volle glorie kunnen gebruiken. Dat mocht ook wel, want die 6,2 Kg de hele dag op mijn rug had daar wel lang genoeg gehangen... De volgende zag zijn we met z'n allen, 6 in totaal naar Tsim Sha Tsui gegaan om daar de parade te zien. Daarvoor hadden we nog een bezoekje gebracht aan Lan Kwai Fong, maar dat bekende uitgaanscentrum was totaal verlaten. Toen we met de ferry op Kowloon aankwamen werd wel duidelijk waarom. Wederom zwart van de Chinezen. Helaas was alles hermetisch afgezet door de politie en konden laatkomers zoals wij helaas geen plaatje meer bemachtigen. We hebben nog wel wat op een brug gezien, maar ook niet meer dan een paar mensen in kostuum die bereid waren om naar de railing te komen. Daarom hebben we van elkaar afscheid genomen omdat de rest wel nachtrust kon gebruiken voor de vlucht van de volgende ochtend. Zelf heb ik nog geprobeerd om dichterbij de parade te komen. Qua afstand is dat gelukt, maar ik kon nauwelijks wat zien. Gelukkig was er wel een tv-scherm waar ik een boel op heb kunnen meekrijgen. Zag er allemaal wel fantastisch uit, haast Braziliaans carnaval hier in Hong Kong. Volgende keer dus wel op tijd wezen. :-)

De volgende dag was het tijd voor vuurwerk. Omdat nieuwjaarsdag zo'n familiedag is, wordt het vuurwerk pas op de tweede dag afgeschoten. Met de gedachte aan de parade ditmaal wel op tijd vertrokken, en maar goed ook. De politie was alweer bezig de boel af te zetten. Zonder een idee te hebben wat mij te wachten stond heb ik een plekje gezocht op de beroemde Promenade of Stars kade. Daar heb ik oersaai moeten wachten totdat het eindelijk 20:00 uur was. Maar sjonge zeg, wat was dat het wachten waard! Ik heb van de hele happening een filmpje gemaakt, maar die is te groot om online te zetten. Wel heb ik een stukje van het eind online gezet. Het vuurwerk was werkelijk prachtig. Zo veel anders dan je op TV ziet. Loeizware knallen, en vuurwerk dat een diameter van over de 200 meter haalt. De show was erg goed in elkaar gezet. Opbouwend en afwisselend genoeg om die hele 20 minuten niet te gaan vervelen. Alles werd afgeschoten van drie schepen in de haven. En ondanks de laaghangende bewolking kon iedereen alles mooi meekrijgen. De bewolking had zelfs een mooi effect door de gehele hemel te verlichten in de kleur van het vuurwerk. Een waar spektakel.

De laatste dag heb ik afgesloten met een verrukkelijke Hong Kong barbecue bij Adam. Op een 28 verdiepingen hoog gebouw gezellig om een grote barbecue met lange prikkers je vis en vlees gaar schroeien heeft wel wat. :-)

Gisteren en vandaag heb ik dan ook gebruikt om uit te rusten van al deze gezelligheid. Morgen wordt het nogmaals spannend als ik een performance ga verzorgen op het Philips Annual Dinner. Daar horen jullie nog vast wel meer over. ;-)

Oja, ik heb ook nog een aantal foto's van de CD van de Skywalk in Macao in het fotoalbum gezet.

Op naar Mexico

Deze log wil ik beginnen met het nieuws dat Patrick het vliegtuig heeft gepakt en inmiddels bijna in Nederland is aanbeland. Dit in verband met de zilveren bruiloft van zijn ouders. Dit houdt voor mij in dat ik 2 weken lang het rijk voor mij alleen heb! Yeah!

Dat dit helemaal goed gaat komen lijkt me wel duidelijk aan de nieuwe foto's van de afgelopen twee weken. Daarbij heb ik nog altijd de Lonely Planet die mij wegwijs kan maken in deze fantastische stad. En niet te vergeten, het Chinees nieuwjaar komt er aan! Dat wordt dus flink knallen!

Door al het gestress hier op het werk - ik zeg hier, want vandaag, jawel zaterdag, ben ik hard aan het werk - waren we woensdag wel toe aan een massage. Dit waren we al langer van plan, maar we wisten niet echt waar we moesten beginnen. Als je hier in de buurt rond loopt wordt je doodgegooid met leuzen van verkopers op straat. Daarbij hoefden we ook niet een massage met "special ending". Onze collega Victor (Chinezen hier hebben ook een Engelse naam) wist via een vriend wel een te liggen. Dus na het werk zijn we bij elkaar gekomen en daar naar toe gegaan. We werden daar allemaal verwend met een massage van drie kwartier. Het leek wel 15 minuten eigenlijk, maar dat zal wel komen doordat ik moeite moest doen om wakker te blijven. In het begin was het wel wat pijnlijk met al die vastgeroeste spieren, maar na afloop leek ik wel herboren. Totaal relaxt.

Uiteraard hebben we toen van de gelegenheid gebruik gemaakt om maar weer eens naar de Sticky Fingers te gaan. Even Victor introduceren bij de dames. ;-) Ondanks we het wel eens anders hebben meegemaakt zijn we op tijd naar huis vertrokken. Hoewel ik wel met tegenzin weg ben gegaan kon ik wel nog eventjes 's nachts een paar foto's schieten met het nieuwe statiefje dat ik heb gekocht. Het zicht was gelukkig uitstekend en de foto's mogen er dan ook wel wezen. :-)

Die volgende ochtend was het bijzonder helder weer en dat gaf al aan dat deze dag goed zou worden. Lekker uitgerust aan het werk na die massage. Tijdens lunch hebben we onze biezen gepakt om op weg te gaan naar Shui Sham Po. Wederom naar het Golden Computer Center. Ik liep namelijk zelf al een paar keer aan tegen de grenzen van mijn 512MB geheugenkaartje van mijn fototoestel. En Patrick's honger naar DVDs was ook nog niet gestild.
Ditmaal gewapend met fotocamera heb ik wel een foto kunnen maken van binnen. Gelukkig was het nu niet zo druk, dus kun je goed de glazen kasteeltjes zien.
Die dag heb ik voor de zelfde prijs als mijn 512MB kaartje uit NL een 2GB kaartje gekocht. Geen slechte deal dus, en dit bevestigde voor mij echt dat het hier soms vet goedkoper is.
Onze speurtocht rondom het winkelblok werd ook beloond met een DVD zaak. Daar hebben we beide niet van origineel te onderscheiden DVDs gekocht voor zeer scherpe prijzen. 30 HKD per stuk. En zo was ik dus een stapel muziek-DVDs rijker. :-)

Vorige donderdag waren we naar een lokale bar gegaan, en dat waren we deze donderdag ook wel van plan: niet geheel afgeschrokken van de ladies night vorige keer. ;-) Die nacht ben ik nog naar huis gelopen (15 min) en heb zo een snelle route naar het werk / bar district ontdekt. Allemaal op loop- en kruipafstand dus dat is heel mooi. Hoewel die trappen voor de loopbruggen nog wel een uitdaging kunnen worden. ;-)

De volgende ochtend ben ik dan ook te voet naar het werk gegaan. Patrick geloofde er niks van - een van de dagen daarvoor waren we ook lopend naar het werk gegaan en dat duurde toen dik drie kwartier - en ging met de bus en uiteindelijk taxi omdat hij geen goede buslijn kon vinden.
Jawel, uiteraard met dikke grijns op mijn gezicht, toen ik al op mijn bureaustoel zat toen Patrick het kantoor binnen kwam lopen. :-)

Die middag hebben we een Dim Sum tijdens onze lunchbreak gehouden met onze Chinese collega's. Uiteraard werden de kippenvoetjes weer besteld om daarmee spreekwoordelijk onze ogen uit te steken. Al die kleine Chinese snack gerechten zijn wel erg lekker. Hoewel ik de inktvis de volgende keer over sla. Als toetje hebben we kokosnoot gehad met daarin een papje waarin iets van een kikker zat verwerkt. Helemaal duidelijk hebben onze collega's niet uitgelegd, maar het zou iets van het zaad/eitjes van kikkers zijn. Ik heb geen groene stukjes kunnen ontdekken... Het was wel bijzonder lekker met de kokossmaak.

Gisteren hebben we ons pokersetje maar eens uitgeprobeerd en een nieuwe speler aan kunnen wenden. Daarna ben ik met Adam wezen stappen in... de Sticky Fingers. Patrick kon zijn nachtrust wel gebruiken voor de vlucht van vandaag. Ditmaal hebben we ook een andere band gehoord en die mocht er ook weer wezen. Alle keelgaten van de bandleden stonden in de aanval, dus we werden getrakteerd op nummers zoals die van Queen. Ik was pas om 14:00 hier op het werk... ;-)

Still alive and kicking!

Het was eventjes stil, maar ik zal jullie harten gerust stellen door te melden dat alles prima verlopen is. Afgelopen vrijdag hebben we de ferry gepakt naar Macao, wat reuze snel ging. In een supersnelle catamaran sjeesden we over het water richting het Las Vegas van China. Eenmaal aangekomen kon ik al een glimp meekrijgen van de inmiddels beruchte toren...

Die avond zijn we gezellig met familie Cornelissen (Ton, Fanny, Stan en Chantal) wezen uit eten bij een Portugees. Dat was echt overheerlijk in een lokaal restaurantje. We rammelden van de honger en van het taxibusje dat ons op hoge snelheid door elkaar gerammeld had. Na afloop was de honger dubbel en dwars gestild en met een voldaan gevoel gingen we op weg naar het grootste casino ter wereld: Sands. En ja, dat is werkelijk groot. Het geld dat daar per seconde over de balk gaat, niet normaal meer... Ik werd inmiddels wel behoorlijk gaar, vooral na zo'n drukke week, dus die nacht heb ik genoten van mijn hotelbed.

De volgende ochtend vertrokken we met z'n allen na een riant ontbijt richting centrum. Zeer apart straatbeeld. We kwamen eerst door een straat met allemaal juweliers. Op de genomen foto's staan nog niet zo'n bijzonder grote prijzen, maar we hebben horloges van miljoenen euro's voorbij zien komen. Helaas mocht ik geen (of niet meer) foto's nemen, en dat is niet zo wonderbaarlijk met de herinnering dat ik zowat elke dag hier in Hong Kong dat "copy watch!" naar mijn oren krijg geslingerd.
Vervolgens draaiden we een plein op en plotseling waande ik me in Portugal alleen dan met een boel Chinezen. In een druk straatje waar we lustig op antiek-jacht waren kwam een eindeloze stroom van Chinese scholieren naar beneden. Allemaal in het zelfde saaie kostuum. Ze waren al zo lastig uit elkaar te houden! ;-)
Daarna zijn we nog een trap op gegaan richting een voorgevel zonder gebouw daarachter om daarna nog even een schaterlach van van Stan zijn capriolen te krijgen.

Vervolgens even diep ademhalen, want daar gingen we, op naar de Macau Tower! Met de taxi werden we al vrij snel gedropt voor de toren die vanaf de ferry toch een stuk kleiner leek. Na wat kaartjes gekocht te hebben konden we ons in een lift wurmen om daarna met hoge snelheid naar boven te gaan. De druk op mijn oren bevestigde wat mijn ogen zeiden: sjonge wat is die toren hoog! Toen we de lift uitstapten kwamen we op de eerste plateau aan. Aan de rand kon je op glasplaten staan waardoor je lekker de diepte in kon turen. Ik had eventjes tijd nodig om te stabiliseren van het bloed dat naar mijn hoofd schoot toen ik daar de diepte in keek. Mijn zelfvertrouwen had inmiddels al een flinke deuk opgelopen...

Iedereen was wel toe aan wat hogers en zo gingen we de lift in om naar de hoogste etage, de 61e verdieping te gaan. 233 meter. Wauw, wat een uitzicht zeg! En maar goed dat het weer ook mee zat. Toen we geacclimatiseerd waren hebben we 4 gekken bereid gevonden om een Skywalk X te gaan doen. Dat is een wandeling over de buitenste rand rondom de toren, waarbij je zonder handrail over de rand kunt kijken. Een prachtige beleving. Om al wat te wennen aan de hoogte probeerde ik wat gekkigheden uit om te kijken hoe dat nou voelde zo hoog. Het gaat allemaal goed zolang je maar niet naar beneden kijkt. :-D

Aan het eind van onze Skywalk stond net een groepje in ultrasonische pakken gereed om een Bungy Jump te maken. Wij stonden nog op de voorste rij, dus na wat aandringen bij onze gids, mochten we de sprong afkijken. Het meisje had het er duidelijk moeilijk mee. Na de tweede keer aftellen werd het nee schudden steeds heviger. Toch kreeg de begeleider het meisje toch bereid (zonder slag of stoot) om te springen, heel mooi hoe ze dat doen: gewoon de persoon laten wennen aan het feit om te vallen. Na een angstaanjagend gekrijs van de anderen van het groepje tuimelde ze de diepte in... de diepte in... de diepte in... en ja, eindelijk was ze dan op het laagste punt. Nou, dat had duidelijk een indruk bij mij achter gelaten, want nu moest ik ook gaan!

Dus niet veel later stond ik met een ticket in mijn handen. Ook nog met korting, want ik had al de Skywalk gedaan. Geen Skyjump, veilig vast aan een touwtje, maar een vrije val met elastiek, ook wel bekend als een bungy jump. Iedereen was wel dorstig geworden van al het geweld op die torenrand dus we gingen naar beneden om op het terrasje te settelen.

Vanuit daar had je een mooi uitzicht op de toren, want we zaten precies bij het landingsplatform. Na wat gejoel van wat mensen zijn we maar eventjes opgestaan om gelijk iemand krijsend van de toren naar beneden zien te tuimelen. Het kippenvel stond op mijn armen. Maarja, als echt Hollander ga je dan niet meer afblazen. Kom op, tis wel 100 euro hè?! Dus na een paar slokjes water (want meer wilde ik uit veiligheidsoverwegingen voor mijn toeschouwers niet overwegen) ben ik alleen de lift in gegaan. De rest beneden on mij veilig op te vangen. Daar stond ook dat groepje dat eerder gesprongen was en ze waren duidelijk onder de indruk en zeer tevreden. Vrij zelfverzekerd stapte ik dus de lift uit.

Na mijn pakkie aangetrokken te hebben kon ik op weg naar de ingang. Hmm, dat wachten duurde wel lang. Er moesten namelijk nog twee anderen voor mij, en ik dacht al aan de mensen beneden die onnodig telkens een hartverzakking moesten ervaren.
Maar na wat rillen op het plateau, mocht ik de Duitser voor mij geluk wensen met zijn sprong. Die was zichtbaar angstig en leek er al minder zin in te hebben. Niet echt motiverend voor mijzelf.

Daarna mocht ik gaan zitten. Mijn beden werden provisorisch met een zachte handdoek en strakke riemen vastgesnoerd. En de val werd even besproken. Waggelen naar het randje, ff zwaaien in de camera, fototje, borst naar voren, armen spreiden, en aftellen maar. Niet springen, gewoon laten vallen. De Duitser voor mij was met zijn gewicht tot 36 meter gekomen, en ik zou wel ergens rond de 45 meter bouncen. Ik had namelijk het geluk dat het elastiek al wat uitgerekt was door mijn voorgangers... Lucky me...

De rest moet je maar van de filmpjes (1 van de toren en 2 vanaf beneden) zien. Dat het waggelen naar het randje ontiegelijk beangstigend is, lijkt me duidelijk. Zoals ook goed te zien is, durfde ik niet bepaald naar beneden te kijken en mijn kin steekt daarom triomfantelijk in de lucht. Het elastiek dat zeer zwaar is lijkt als een sumoworstelaar die je van die springplank af wil trekken. De hand van de begeleider in je rug geeft je hoop en steun, maar je weet dat die weg valt. Het aftellen gaat veel te snel, maar die duik, die is werkelijk waar onvergetelijk. Wat je in die seconden daarna meemaakt ik echt raar. Eerst wordt je helemaal wakker geschud omdat al je alarmbellen in je kop gaan rinkelen omdat je naar beneden dreigt te storten, binnen een paar seconden heb je dat geaccepteerd en val je naar beneden met grote vraagtekens in je hoofd: werkelijk, wat gebeurt er?! Dan plots voel je je vogelvrij en ben je totaal los van de aarde. Dan dringt tot je door dat de aarde nu wel heel snel op je af komt. En plotseling wordt je geleidelijk maar snel afgeremd. Dan besef je niet meer wat er gebeurt, want je gaat weer omhoog. Dat rare gevoel in een snelle lift komt weer terug, en dan schrik je weer want je stort weer omlaag. En dan hang je daar... Ondersteboven. Op een hoogte waar niemand naar je kan reiken. De wereld ziet er op z'n kop heel erg mooi uit. Eventjes raar als je de zon naar boven ziet zakken, maar absoluut adembenemend.

Ik kan eigenlijk iedereen aanbevelen om het te doen. Het is geweldig, werkelijk! Alleen die springplank af. Dat is 't 'm... ;-)

Er zijn nog meer foto's van de Skywalk en de Bungy Jump, maar daarvoor moet ik eerst eventjes wat CD's raadplegen... Deze komen dus nog.

De zondag heb ik dan ook maar gebruikt om even lekker uit te blazen met een lange wandeling over de Dragon's Back. Ook adembenemend. :-)