Philips Annual Dinner Staff Performance

Jawel, ik heb het er toch op gewaagd! Gisteren was dus het jaarlijkse evenement waar een boel werknemers van Philips gezamenlijk gaan eten en het afgelopen en komende jaar vieren. Daarbij wordt er ook een boel entertainment verzorgd, waaronder de Staff Performance. Dit jaar waren ze op het idee gekomen om muziek acts te doen.

Ik weet niet meer in welke toestand dat ik toen verkeerde, maar ik heb me als vrijwilliger ingeschreven voor die Staff Performance. Toen we tijdens een avondje stappen het nummer Mustang Sally hoorden, moest ik weer denken aan Carnaval. Voorgaande jaren was ik geregeld in mijn favoriete café in Venlo te vinden waar een live-band dat nummer speelde. Omdat ik dit jaar Carnaval moest missen, leek het me daarom een leuk idee om hier mijn eigen carnavalsgevoel te creëren door dat nummer te performen.

De week voor Chinees nieuwjaar ben ik dan ook naar een meeting geweest waar mijn idee hartelijk werd verwelkomd. Daarbij waren er ook kostuums beschikbaar en die dag daarna heb ik mijn kostum uitgekozen. Perfect, een cowboypak.

Eerst was het idee om het nummer zelf te zingen. Maar mijn onstoken keel van deze week en mijn beperkte vertrouwen in mijn eigen zangtalent heeft me ervan weerhouden om dit zelf te doen. Bovendien had ik een erg leuke versie van het nummer gevonden, dus de keus was snel gemaakt.

Gisteren ben ik dan ook richting het convention center vertrokken. Dat is dat grote gebouw in Hong Kong, waarvan veel mensen denken dat het een ruimteschip is als ze het van boven zien. Lekker gemakkelijk reizen dacht ik zo, want ik hoefde slechts de ferry te pakken van Hung Hom naar Wan Chai, de pier vlakbij en rechts van het Convention Center gebouw. Nu blijkt dat gehele Convention Center uit meerdere gebouwen te bestaan en mijn gok was dan ook dat het in dat ruimteschip zou wezen. Na wat onduidelijke telefoontjes met een collega dacht ik goed te wezen. Ik was inmiddels in dat enorme gebouw. Iemand van de security vertelde me dat ik op de 5e verdieping moest wezen. Dus ik al die roltrappen omhoog, totdat ik op de 3e verdieping vast kwam te zitten doordat ik niet hoger kon; de roltrappen waren afgesloten. Bij navraag bleek dat ik op de begane grond links moest wezen. Dus weer helemaal omlaag, en op zoek naar room 306. Nergens te bekennen uiteraard. Na nog een telefoontje met mijn collega, die inmiddels een beetje geïrriteerd begon te worden, moest ik bij de taxi's wezen tegenover de brandweer. Geen brandweercentrale in mijlen te bekennen. Mijn moed begon me toen ook wat meer in de schoenen te zakken en vroeg me af waar ik eigenlijk aan begonnen was. Na wat doelloos rondlopen vond ik eindelijk de brandweercentrale en vlak daarbij mijn collega. Het feest kon beginnen...

De hal was íets groter dan ik had verwacht en er stonden ook maar íets meer stoelen dan verwacht. Ik mocht me gelijk in mijn kostuum hijsen en mijn rehearsal doen. Nou, dat ging minder goed dan ik thuis had geoefend... De zware microfoon en het kostuum brachten me uit balans, struikelde bijna, en het rookkanon was zo bedwelmend dat ik er duizelig van werd. Door de mic in mijn handen kon ik ook niet meer mijn moves doen, en naja, het zoog van alle kanten... Ook al zeiden de mensen voor het podium dat het best aardig leek, merkte ik dat het meer was om mijn moed omhoog te houden.

De tweede rehearsal ging al iets beter. Ik hoefde niet meer die mic te gebruiken, want ik zou een headsetje krijgen, en al iets meer gewend aan de leegte voor me kwamen de moves ook beter tot hun recht. Zo goed zelfs dat een aantal mensen dachten dat ik het werkelijk zelf zong. Yesss, dat effect moest ik hebben. :-)

Toen het evenement startte kon ik nog wel met mijn collega's van de opening genieten. Verder was dat ook dé gelegenheid om mij een hart onder de riem te steken, maar dat had een averechts effect omdat ik me zo alleen maar meer bewust werd van de omvang. Ik was nog aan het twijfelen of het niet slimmer was om me gewoon lam te zuipen en dan die performance te doen, maar heb daar gelukkig toch maar van af gezien. ;-)

Ware delicatessen werden geserveerd en toen een van de begeleiders half paniekerig mij kwam halen wist ik hoe laat het was. Snel dat kostuum aan gedaan, en toen met mijn andere mede-performers bibberen achter de schermen van spanning. Van de drie optredens was de mijne de tweede. Ik mocht dus eventjes een kat uit de boom kijken, maar daarna moest ik toch echt dat podium op. Stijf van de spanning nadat mijn naam door de hal had gegalmd klom ik het trapje op en baande mij door een zee van licht. De muziek klonk gelukkig nog wel herkenbaar in de oren, en mijn show kon beginnen. Ik moet bekennen, van een toren af springen is gemakkelijker...

Zelf vond ik het veel beter gaan dan verwacht, miste niet al te vaak de lyrics, en de bewegingen waren ook op het goede moment. Het meeklappen van de mensen in het publiek gaf me zelfvertrouwen en het was geweldig om veel te overdreven bewegingen te maken. De camera die alles aan het vereeuwigen was probeerde ik dan maar ook te negeren... :-)
Na afloop kreeg ik nog wat rozen van mijn fans en was het klusje goed geklaard. Voldaan mocht ik van het podium af. Daarna nog allemaal het podium op om de bedankjes in handen te nemen. Het was een kleurige boel.

Gelukkig kon ik ook nog wat van de rest van de avond meemaken, waaronder zeer apart eten en doldwaze spelletjes. Toen alles afgelopen was, had ik eigenlijk nog iets te veel adrenaline in mijn bloed zitten en heb ik dan ook maar Adam opgebeld om ergens een biertje te pakken. We ontmoeten elkaar in een kroeg waar Adam al was met wat vrienden. Het werd een rijkelijk gevulde multiculturele tafel: Chinees, Brits, Schots, Australisch, Hong Kong en uiteraard vertegenwoordigde ik the Dutch. Toen we wel op zoek wilden gaan naar wat ander vertier zijn we de buurt van Causeway Bay gaan onderzoeken. Wel grappig dat ze hier dus ook uitgaans-flats hebben. Per verdieping heb je dan een andere bar of club. Zo kwamen we uit in een club die wel aardig leek. Alleen leek het na een paar seconden wel een vrieskist. De airco stond werkelijk zo verschrikkelijk laag dat ik kippenvel niet kon vermijden. Het valse gejengel van karaoke was ook al niet bevorderlijk dus we waren snel weg. De normale buitenlucht leek wel een broeikas vergeleken met de temperatuur in die tent. Daarom zijn we toen maar op weg gegaan naar een favo club van Adam's vrienden en dat was ook zeker de moeite waard. Uitgerust met Nintendo Wii en comfortabele zitplaatsen was het daar goed vertoeven. Dat merkte ik ook wel toen het drie uur was geweest en voor mijn idee middernacht nog niet eens gepasseerd was. Van het geplande hiken vandaag is dan ook niet veel gekomen... :-)