Still alive and kicking!

Het was eventjes stil, maar ik zal jullie harten gerust stellen door te melden dat alles prima verlopen is. Afgelopen vrijdag hebben we de ferry gepakt naar Macao, wat reuze snel ging. In een supersnelle catamaran sjeesden we over het water richting het Las Vegas van China. Eenmaal aangekomen kon ik al een glimp meekrijgen van de inmiddels beruchte toren...

Die avond zijn we gezellig met familie Cornelissen (Ton, Fanny, Stan en Chantal) wezen uit eten bij een Portugees. Dat was echt overheerlijk in een lokaal restaurantje. We rammelden van de honger en van het taxibusje dat ons op hoge snelheid door elkaar gerammeld had. Na afloop was de honger dubbel en dwars gestild en met een voldaan gevoel gingen we op weg naar het grootste casino ter wereld: Sands. En ja, dat is werkelijk groot. Het geld dat daar per seconde over de balk gaat, niet normaal meer... Ik werd inmiddels wel behoorlijk gaar, vooral na zo'n drukke week, dus die nacht heb ik genoten van mijn hotelbed.

De volgende ochtend vertrokken we met z'n allen na een riant ontbijt richting centrum. Zeer apart straatbeeld. We kwamen eerst door een straat met allemaal juweliers. Op de genomen foto's staan nog niet zo'n bijzonder grote prijzen, maar we hebben horloges van miljoenen euro's voorbij zien komen. Helaas mocht ik geen (of niet meer) foto's nemen, en dat is niet zo wonderbaarlijk met de herinnering dat ik zowat elke dag hier in Hong Kong dat "copy watch!" naar mijn oren krijg geslingerd.
Vervolgens draaiden we een plein op en plotseling waande ik me in Portugal alleen dan met een boel Chinezen. In een druk straatje waar we lustig op antiek-jacht waren kwam een eindeloze stroom van Chinese scholieren naar beneden. Allemaal in het zelfde saaie kostuum. Ze waren al zo lastig uit elkaar te houden! ;-)
Daarna zijn we nog een trap op gegaan richting een voorgevel zonder gebouw daarachter om daarna nog even een schaterlach van van Stan zijn capriolen te krijgen.

Vervolgens even diep ademhalen, want daar gingen we, op naar de Macau Tower! Met de taxi werden we al vrij snel gedropt voor de toren die vanaf de ferry toch een stuk kleiner leek. Na wat kaartjes gekocht te hebben konden we ons in een lift wurmen om daarna met hoge snelheid naar boven te gaan. De druk op mijn oren bevestigde wat mijn ogen zeiden: sjonge wat is die toren hoog! Toen we de lift uitstapten kwamen we op de eerste plateau aan. Aan de rand kon je op glasplaten staan waardoor je lekker de diepte in kon turen. Ik had eventjes tijd nodig om te stabiliseren van het bloed dat naar mijn hoofd schoot toen ik daar de diepte in keek. Mijn zelfvertrouwen had inmiddels al een flinke deuk opgelopen...

Iedereen was wel toe aan wat hogers en zo gingen we de lift in om naar de hoogste etage, de 61e verdieping te gaan. 233 meter. Wauw, wat een uitzicht zeg! En maar goed dat het weer ook mee zat. Toen we geacclimatiseerd waren hebben we 4 gekken bereid gevonden om een Skywalk X te gaan doen. Dat is een wandeling over de buitenste rand rondom de toren, waarbij je zonder handrail over de rand kunt kijken. Een prachtige beleving. Om al wat te wennen aan de hoogte probeerde ik wat gekkigheden uit om te kijken hoe dat nou voelde zo hoog. Het gaat allemaal goed zolang je maar niet naar beneden kijkt. :-D

Aan het eind van onze Skywalk stond net een groepje in ultrasonische pakken gereed om een Bungy Jump te maken. Wij stonden nog op de voorste rij, dus na wat aandringen bij onze gids, mochten we de sprong afkijken. Het meisje had het er duidelijk moeilijk mee. Na de tweede keer aftellen werd het nee schudden steeds heviger. Toch kreeg de begeleider het meisje toch bereid (zonder slag of stoot) om te springen, heel mooi hoe ze dat doen: gewoon de persoon laten wennen aan het feit om te vallen. Na een angstaanjagend gekrijs van de anderen van het groepje tuimelde ze de diepte in... de diepte in... de diepte in... en ja, eindelijk was ze dan op het laagste punt. Nou, dat had duidelijk een indruk bij mij achter gelaten, want nu moest ik ook gaan!

Dus niet veel later stond ik met een ticket in mijn handen. Ook nog met korting, want ik had al de Skywalk gedaan. Geen Skyjump, veilig vast aan een touwtje, maar een vrije val met elastiek, ook wel bekend als een bungy jump. Iedereen was wel dorstig geworden van al het geweld op die torenrand dus we gingen naar beneden om op het terrasje te settelen.

Vanuit daar had je een mooi uitzicht op de toren, want we zaten precies bij het landingsplatform. Na wat gejoel van wat mensen zijn we maar eventjes opgestaan om gelijk iemand krijsend van de toren naar beneden zien te tuimelen. Het kippenvel stond op mijn armen. Maarja, als echt Hollander ga je dan niet meer afblazen. Kom op, tis wel 100 euro hè?! Dus na een paar slokjes water (want meer wilde ik uit veiligheidsoverwegingen voor mijn toeschouwers niet overwegen) ben ik alleen de lift in gegaan. De rest beneden on mij veilig op te vangen. Daar stond ook dat groepje dat eerder gesprongen was en ze waren duidelijk onder de indruk en zeer tevreden. Vrij zelfverzekerd stapte ik dus de lift uit.

Na mijn pakkie aangetrokken te hebben kon ik op weg naar de ingang. Hmm, dat wachten duurde wel lang. Er moesten namelijk nog twee anderen voor mij, en ik dacht al aan de mensen beneden die onnodig telkens een hartverzakking moesten ervaren.
Maar na wat rillen op het plateau, mocht ik de Duitser voor mij geluk wensen met zijn sprong. Die was zichtbaar angstig en leek er al minder zin in te hebben. Niet echt motiverend voor mijzelf.

Daarna mocht ik gaan zitten. Mijn beden werden provisorisch met een zachte handdoek en strakke riemen vastgesnoerd. En de val werd even besproken. Waggelen naar het randje, ff zwaaien in de camera, fototje, borst naar voren, armen spreiden, en aftellen maar. Niet springen, gewoon laten vallen. De Duitser voor mij was met zijn gewicht tot 36 meter gekomen, en ik zou wel ergens rond de 45 meter bouncen. Ik had namelijk het geluk dat het elastiek al wat uitgerekt was door mijn voorgangers... Lucky me...

De rest moet je maar van de filmpjes (1 van de toren en 2 vanaf beneden) zien. Dat het waggelen naar het randje ontiegelijk beangstigend is, lijkt me duidelijk. Zoals ook goed te zien is, durfde ik niet bepaald naar beneden te kijken en mijn kin steekt daarom triomfantelijk in de lucht. Het elastiek dat zeer zwaar is lijkt als een sumoworstelaar die je van die springplank af wil trekken. De hand van de begeleider in je rug geeft je hoop en steun, maar je weet dat die weg valt. Het aftellen gaat veel te snel, maar die duik, die is werkelijk waar onvergetelijk. Wat je in die seconden daarna meemaakt ik echt raar. Eerst wordt je helemaal wakker geschud omdat al je alarmbellen in je kop gaan rinkelen omdat je naar beneden dreigt te storten, binnen een paar seconden heb je dat geaccepteerd en val je naar beneden met grote vraagtekens in je hoofd: werkelijk, wat gebeurt er?! Dan plots voel je je vogelvrij en ben je totaal los van de aarde. Dan dringt tot je door dat de aarde nu wel heel snel op je af komt. En plotseling wordt je geleidelijk maar snel afgeremd. Dan besef je niet meer wat er gebeurt, want je gaat weer omhoog. Dat rare gevoel in een snelle lift komt weer terug, en dan schrik je weer want je stort weer omlaag. En dan hang je daar... Ondersteboven. Op een hoogte waar niemand naar je kan reiken. De wereld ziet er op z'n kop heel erg mooi uit. Eventjes raar als je de zon naar boven ziet zakken, maar absoluut adembenemend.

Ik kan eigenlijk iedereen aanbevelen om het te doen. Het is geweldig, werkelijk! Alleen die springplank af. Dat is 't 'm... ;-)

Er zijn nog meer foto's van de Skywalk en de Bungy Jump, maar daarvoor moet ik eerst eventjes wat CD's raadplegen... Deze komen dus nog.

De zondag heb ik dan ook maar gebruikt om even lekker uit te blazen met een lange wandeling over de Dragon's Back. Ook adembenemend. :-)