Hiking Lantau Island

Nederlandse versie hieronder...

Well, finally here it is. A new long blog you've been all waiting for... I finally found some time to post a new blog. I've been ordering my photo's all week, so I hope you all like the result in the photo album. :-)

After a long week hard working, I could relax at last in the weekend. Well, it depends how you interpret "relax". Of course Patrick and I headed downtown to get some drinks. We took the famous SoHo escalator, to get to a Mexican restaurant. The food was good, but both we were ready for some beer. So we joined other colleagues at Lan Kwai Fong. Because they hadn't eaten yet, we returned to the same restaurant. And what would be better than a large jug of Margarita? After a few minutes at the dinner, the subject changed to spicy food. One of my colleagues had a bad experience with some very spicy stuff. A few minutes later the stuff called "Bomba Calabrese" if I recall it well, was on the table. I took only a tiny bit on my fingertip and swallowed it. Well, that was not so hard... Tasted spicy but not that special... But then, after a minute or two, I was on fire! It hurt so badly! I couldn't even breath normally. Of course the others on the table having big fun, but Patrick and I were in a different position. Poor Patrick had also swallowed a bit. He couldn't stand it and ran off to the toilet to flush his mouth. Well, I was proud so stayed and pretended to be a grown up man... :-D That didn't work out as expected, because I could feel body parts like my ears fizz. Eventually it hurt for more than an hour, so I really don't want to try that again. Just imagining eating a whole spoon gives me immediate pain thoughts... Patrick took a good photo with my facial expressions really stating that. Unfortunately the photo is still on Patrick's phone, so you have to wait a bit...

After dinner we headed back to Lan Kwai Fong. We settled down in Hardys, to get entertained by foreigners singing out of line. After some Grolsch (yes, they have it there!) we went to Insomnia. With the live band and lots of people, I tried to insist Patrick again to dance. However, Patrick is very hard to convince, so I said that I'd show him how to do it. So I headed to the girl that was a bit dancing in front of him and started to dance. My little joke for Patrick went a bit out of hand, because the rest of the evening was a night that I won't forget very soon... :-)

Saturday was a day to relax of the week before, so not that special for you... I went home early, so that's kind of special. :-) This, because the next morning I had to keep a promise. I finally went for a hike on Lantau Island. The weather was not that nice, but still I wanted to hike that mountain, I've been planning on that for too long. So I took in the early morning the ferry to Central and from there on the faster Catamaran ferry to Mui Wo. After an easy ride I had again land under my feet, this time Lantau Island.

The first part of the hike was easy. Good to experiment with the camera and also to hear the weird clicking sounds of the bugs flying around. That sound was so massive and never stopped. It took not long to find the starting point of the Lantau Trail. As you can see the weather could have been better. Although that didn't keep the butterflies away. I ran into a lot of them on my hike. The black one was huge and beautiful. Too bad it was too fast to take a nice picture of it...
The terrain started to get rougher, but since I got a bit used to the hiking in HK, I sill could move fast. After a refreshing splash of water from a clear creek I could continue my path again. The climbing took for ages, but sometimes the fog would clear up a bit and I could see the distance I already had traveled. Then suddenly I reached the top, and landed on the other side of the hills. Because the fog was bumping against them, the visibility became clearer and I could see the Hong Kong International Arport in the sea. I reached a fork of the road, so I had to look where I had to go, because there were no clear signs. Luckily there were some pathfinders so I asked them where to go, because I was too lazy to get my own map out of my bag. So they grabbed their map and started searching. After a minute my patience was gone, so I took my own map, and showed them in a few seconds where we were, and where to go. Haha, always fun to find the path for a pathfinder. ;-) So I continued my hike. The path went down into a valley. From the bottom of that valley I started to talk to the hikers I met a few times on the trail, and we went up the hill together. That was a good choice, because it was a pretty though climb. At one moment I could only see as far as 10 meters, and with only steep rock stairs swinging up the hill. When I finally reached the top it was quite disappointing. I could see as far as 5 meters, and there were only scary abyss on every side. It felt like I was on my own island in the clouds. So I went downwards. After a few hundred meters downwards the sky started to clear up. And suddenly I could spot the big Buddha in the clouds. When I finally reached Ngong Ping, I was exhausted of my 15 kilometer hike. Luckily I didn't need to walk down to the MTR station. I took the cable cart. There was a massive queue however. But because I would like to have a one-way ticket, I could only buy a standing-only ticket. Luckily the queue for that waiting line was about 5 people, so I got a few annoyed faces of people waiting while I could move past them quickly. I had no problems with standing, because the view was breathtaking. I could easily look in every direction and the bright weather made it even better. It was an easy ride back with the MTR and could finally sit down to relax. But not for long, because I still had a date left for that night. So my weekend ended in a nice way having dinner with the girl I met from the day before. :-)

Dutch:

Nou, hier is ie dan eindelijk. De nieuwe log waar jullie zo lang op hebben moeten wachten... Ik heb eindelijk wat tijd gevonden om wat te tikken. Ik ben de hele week bezig geweest om de foto's te ordenen, dus ik hoop dat het resultaat bevalt. :-)

Na een lange week hard werken was ik wel toe om even uit te rusten in het weekend. Nouja, het is natuurlijk maar net hoe je uitrusten interpreteerd... Natuurlijk ben ik met Patrick de stad in getrokken om wat te gaan drinken. Via de beroemde SoHo roltrap zijn we naar een Mexicaans restaurant gegaan. Het eten was heerlijk, maar beiden waren we gereed voor bier. Dus we gingen naar Lan Kwai Fong om daar onze collega's te zien. Omdat ze zelf nog niet hadden gegeten zijn we weer terug gegaan naar het Mexicaanse restaurant. Om daar met een grote kan Margarita neer te ploffen.
Na een paar minuten sloeg het onderwerp over op pittig eten. Een van mijn collega's had daar slechte ervaring mee gehad, en vooral met een specifiek goedje. Na een paar minuten stond een schoteltje met het beruchte spul op tafel. "Bomba Calabrese" als ik het me goed herinner. Ik heb maar een vingertopje gepakt en opgelikt, om zeker te zijn. Nou, dat was niet zo moeilijk! Het was wel pittig, maar niet speciaal. Maar toen, sjonge, na een paar minuten stond ik in brand! Het deed echt vreselijk pijn! Ik kon nieteens meer normaal ademen... Natuurlijk hadden de anderen aan de tafel grote lol, maar Patrick en ik zaten in een andere positie. Arme Pat had ook een beetje opgelikt. Hij kon het niet uistaan en is naar de wc gerend om daar zijn mond te spoelen. Ik probeerde me groot te houden, maar dat lukte niet echt, want ik kon lichaamsdelen zoals mijn oren voelen tintelen! Uiteindelijk heeft het meer dan een uur pijn gedaan, dus dit doe ik niet meer zo snel nog eens. Alleen al de gedachte aan een lepel naar binnen werken geeft me al acute pijngedachten! Patrick kan dat wel maatstaven met een mooie foto die hij nam met mijn gezichtsuitdrukking. Jammergenoeg staat deze nog steeds op Patrick's telefoon, dus je moet nog even wachten...

Na het eten zijn we weer terug gegaan naar Lan Kwai Fong. We nestelden ons in Hardys, om daar geamuseerd te worden door valszingende buitenlanders. Na een paar Grolsch (ja, dat hebben ze daar!) zijn we naar de Insomnia gegaan. Met een liveband en veel mensen heb ik Patrick over proberen te halen om wat te dansen. Dat lukte helaas niet echt, dus ik heb tegen 'm gezegd dat ik wel liet zien hoe het dan moest. Dus ik ben op de meid af gegaan die voor 'm stond te dansen en deed lekker mee. Mijn grap voor Patrick liep een beetje uit de hand, want de rest van de avond zal ik niet meer snel vergeten. :-)

Zaterdag was een dag om uit te rusten, dus niet zo speciaal voor jullie. Ik ben eerder naar huis gegaan, dus aan de andere kant toch een beetje speciaal. :-) Dit omdat ik de volgende ochtend een belofde wilde waar maken. Ik ben eindelijk gaan hiken op Lantau Island. Ondanks dat het weer niet zo geweldig was, wilde ik toch de berg beklimmen. Ik heb daar nu wel lang genoeg plannen voor gehad. Dus in de ochtendglorie heb ik de ferry gepakt naar Central om van daaruit de snellere Catamaran ferry naar Mui Wo te pakken. Na een rustig ritje had ik opnieuw land onder mijn voeten, ditmaal Lantau Island.

Het eerste stuk van de hike was gemakkelijk. Mooi om te experimenteren met de camera en ook om de rare klikgeluiden van de beestjes die rondvlogen te horen. Dat geluid was massal en het hield maar niet op! Het duurde niet lang om het begin van de Lantau Trail te vinden. Zoals je kunt zien, mocht het weer ook wel beter wezen. Hoewel dit niet de vlinders afschrikte. Ik ben er een boel tegen gekomen op mijn weg. De zwarte was gigantisch en prachtig. Jammer dat ie te snel vloog om er een duidelijke foto van te maken. De omgeving begon al wat ruiger te worden maar doordat ik al een beetje gewend begon te worden aan het hiken hier in HK kon ik me nog steeds snel verplaatsen. Na een verfrissende plens water van een beekje, kon ik weer verder op pad. De klim leek wel eeuwig te duren, maar soms klaarde de mist op en kon ik een beetje zien hoe ver ik al had afgelegd. Toen bereikte ik plotseling de top en kwam aan de andere kant van de heuvels. Omdat de wolken tegen de heuvel op botsten, werd het helderder en kon ik het Hong Kong International Airport zien liggen in de zee. Ik bereikte een splitsing in de weg, dus ik moest kijken waar ik was omdat er geen duidelijke wegwijzing was. Gelukkig waren er wel wat padvinders in de buurt, dus vroeg ik hun de weg, omdat ik zelf te lui was om mijn kaart te pakken. Dus zij begonnen hevig te zoeken op hun kaart, maar na een minuut was mijn geduld wel op. Dus ik pakte maar mijn kaart en binnen een paar seconden had ik ze laten zien waar we waren en hoe we verder moesten. Haha, altijd leuk om de weg te vinden voor een padvinder. ;-) Dus ik ging verder met hiken. Het pad ging omlaag een vallei in. In het dal kwam ik aan de praat met de hikers die ik al een paar keer op mijn weg was tegen gekomen en we gingen gezamelijk de heuvel op. Dat was een slimme keuze, want het was een behoorlijk zware klim. Op een gegeven moment kon ik nog maar 10 meter ver kijken met alleen een krongkelende stenen trap steil omhoog. Toen ik eindelijk de top bereikte was dat een behoorlijke tegenvaller. Ik kon niet verder kijken dan 5 meter en aan weerszijden enkel enge afgronden. Het voelde om als op een eiland in de wolken te staan. Dus ik begon maar aan de afdaling. Na een maar honderd meter omlaag te lopen begon het op te klaren en plotseling kon ik de grote Buddha in de wolken spotten. Toen ik eindelijk in Ngong Ping aan kwam, was ik behoorlijk uitgeput van mijn 15 kilometer lange hike. Gelukkig hoefde ik niet ook nog eens helemaal te voet omlaag naar het metrostation, maar kon ik de kabelbaan pakken. Er was alleen een probleem, er was een massale rij wachtenden. Maar omdat ik alleen een enkeltje wilde, kon ik enkel een kaartje voor staanplaatsen kopen. Gelukkig was die rij maar 5 mensen lang, en mocht naar alle zure gezichten kijken terwijl ik die anderen snel voorbij liep. :-) Ik had geen problemen met het staan, want het uitzicht was adembenemend. Ik kon zo ook heel gemakkelijk in alle richtingen kijken en het heldere weer maakte dat alleen maar gemakkelijker. Het was een rustig ritje omlaag en in de metro had ik eindelijk tijd om te gaan zitten en uit te rusten. Maar niet voor lang, want ik had nog steeds die avond een afspraakje. Zodoende eindigde mijn weekend op een mooie manier met een etentje met de meid die ik de vorige avond had ontmoet. :-)