Effe biertje pakken

Zo, ik heb zin om een bruut lang log te maken, dus bereid je maar alvast voor... Dit weekend hebben we niet veel van ons laten horen, maar dat wil echt niet zeggen dat we stil hebben gezeten. ;-) Om te beginnen kun je hiernaast een foto zien van het geld in Hong Kong. De munten hier zijn veel te groot en te zwaar, en maar goed dat je vanaf 1 euro alleen maar biljetten hebt. Jammer genoeg was het afgelopen weekend zo leuk dat dit geld niet meer aanwezig is in mijn portemonnee.

Dus afgelopen vrijdag zijn we weer eens goed wezen stappen. We hadden ook met een maat van ons afgesproken, Adam uit Australië. Deze jongen van 2 meter hadden we die week daarvoor leren kennen. Hij zat daar toen maar een beetje alleen in't café en daarom heb ik 'm maar uitgenodigd om bij ons een praatje te komen maken. Dat beviel zo goed dat we dus afgelopen vrijdag het dunnetjes over wilden doen. En dat hebben we ook gedaan, wederom erg gezellig geworden. Daarom hebben we hem zaterdag nog eens uitgenodigd, ditmaal bij ons thuis. Om na een drankje (of meer) richting een uitgaanscentrum hier op Kowloon te gaan: Knutsford Terrace. De taxichauffeur bracht ons zeer professioneel precies voor de ingang van de straat, een grote trap met daarnaast een roltrap voor luie mensen. Het moge duidelijk zijn dat wij de roltrap hebben genomen. ;-)
Eenmaal boven aangekomen werden we verrast door een knus straatje met aan weerszijden allemaal zeer mooi ogende restaurantjes. Helaas minder bars dan we hadden verwacht, maar onze oplettende ogen brachten ons naar een muziekcafé die verborgen was achterin een restaurant. Daar stond een live bandje voor ons klaar waar we die avond trouw van genoten hebben. Daarna op zoek naar eten, waarbij we uiteindelijk bij de McDrek zijn beland... Vervolgens afscheid genomen van onze nieuwe vriend en in de taxi richting huis. Gereed voor bed. Sja, dat merkten we de volgende morgen ook wel. De zondag is daarom ook minder interessant.

Behalve dan dat ik die nacht bijzonder slecht sliep. Die maandag werd ik wakker met barstende hoofdpijn en met mijn zeer licht slapen had ik ook misschien maar twee uurtjes slaap achter de rug. Niet bepaald bevorderend om naar het werk te gaan. Niet verwonderend dus dat ik mij die ochtend ziek heb gemeld, naja, Patrick heeft dat dan netjes voor mij op het werk gedaan. Die middag heb ik dus zitten piekeren waarom ik nu zo slecht geslapen had. Het was half te wijten aan onze bovenburen die de nare eigenschap hebben om diep in de nacht knallende ruzie te maken en dan denken met stoelen en tafels te moeten schuiven. Nu is ons appartement niet zo superieur geïsoleerd, dus wij kunnen er wat van mee krijgen. Nouja, verstaan doen we het niet maar het zal vast niet zo vriendelijk bedoeld zijn met al die uitklappers er tussendoor. :-)
De andere helft van mijn slechte slapen was te wijten aan de nare ziekte heimwee. Nog onbekend met dit fenomeen kon ik dus de eerste twee nachten niet zo goed beseffen wat er nu aan de hand was. Maar die maandagochtend met vage dromen over Nederland en een speurtocht naar een brommer uit de tweede wereldoorlog wist ik het wel te verklaren. Ik miste duidelijk dingen die ik thuis blijkbaar allemaal zo voor het pakken had.

Toen ik die middag op het werk verscheen ging het eigenlijk wel. Om de schade in te halen, hebben Patrick en ik toen besloten om die dag maar over te werken. Tegen negen uur 's avonds kwam Patrick met het geniale idee om maar een biertje te pakken. Hans was namelijk in een leuke bar geweest en die wilden we dus ook maar eens gaan opzoeken. Om half tien begon onze zoektocht naar de bar. Met al die enorme gebouwen heb je soms niet door dat een straat langer is dan je denkt, dus duurde het tot tien uur voordat we comfortabel in een stoel neerploften.
Sja, wat zouden we drinken? Hoegaarden stond op de drankenkaart vermeld, maarja zo'n glas koste dan wel direct €5,50. Na wat navragen bleek het niet om een normaal glas te gaan, maar om die enorme emmers van dik een halve liter. Uiteraard hield dat ons niet tegen. :-)

Het bandje kwam wat laat en droogjes binnen sukkelen en begon zich langzaam te verzamelen op het podium. Daar gingen ze dan van start. Hmm, beetje simpele nummertjes, maar ach, zal wel aan het vrouwenvolk liggen dat goed was vertegenwoordigd. Dat afstellen van z'n gitaar kon ie ook maar beter niet tijdens een nummer doen. Qua zang ging het ook er af en toe naast, maar hey, wel een liveband hè? Wij waren niet zo kieskeurig na die dag werken... Maar goed, wij muziekliefhebbers kunnen ook een gevoelige snaar geraakt krijgen, dus dan de vraag of we hier bleven of niet. Naja, bier smaakt goed toch? Toen onze glazen bijna leeg waren kwam de tweede set. Nouja, dan maar zien of het nog wat zou worden. En zoniet, dan zouden we het bed in duiken. Dit was dus het cruciale punt van de avond waar het mis is gegaan.

Het tempo was al wat omhoog gegaan en de bandleden leken duidelijk er meer zin in te hebben. Het applaus was ook al een aardige voedingsbodem, dus er zat potentie in. Wij waren ons bier ook nog niet zat, en de derde was inmiddels besteld. Ik was na die tweede set al behoorlijk onder de indruk en invloed, dat ik de zanger eventjes verteld heb dat ik ze goed vond spelen. Dat deed ie een beetje lafjes af alsof hij het niet als een compliment zag. En ik vond z'n stem nog wel zo goed klinken bij het nummer van U2. Na wat vermakelijk de inhoud van het café te bestuderen, begon de set. Nee, mensen, nu niet denken dat wij hier toegeven dat we de Filippijnse dames aan het bestuderen waren, maar we hadden een erg grappige Japanner aan onze linkerzijde zitten. Deze liet namelijk openlijk zijn liefde kennen voor zoetsappige nummers door dominant met een groot glas bier (halve liter) voor het tafeltje van zijn metgezel te gaan staan en dan mee te playbacken. Een silhouet van deze meneer is te vinden in het fotoalbum. ;-)

Deze meneer was het overigens ook duidelijk minder eens met de muziekstijl van de derde set, die een hoog rock-gehalte had. Hij moest namelijk opzienbarend vaak naar het toilet. Toen zijn nauwelijks aangeraakt bier daar eenzaam op de tafel stond te sterven, en hij wel erg lang over zijn toiletbezoek deed, was de het blijkbaar de laatste druppel geweest, want het tweetal vertrok wankelend naar de uitgang. Wij daarentegen waren uit ander hout gesneden. Het bier vloeide nog steeds rijkelijk en van sterfgevallen was duidelijk geen sprake. Daarbij bood het podium hogekwaliteitsentertainment (onthouden voor scrabble!). Nu werd mij duidelijk waarom ik ook alweer naar Hong Kong was gekomen. Van heimwee was op dat moment zeker geen sprake. De band en met name de gitarist met indianen-look stond daar toch even een performance te geven! Dat deze meneer een draadloze gitaar had, liet hij ook maar duidelijk weten. Zonder een krenk in het geluid stoof hij het café door. Om daarna nog even buiten een praatje te maken met de portier en vervolgens op de bar nog even wat kunstjes te vertonen (filmpje). Wij waren bijzonder onder de indruk en waren ook behoorlijk te tijd aan het vergeten. Patrick vertrok al iets eerder en na een stukje van de vierde set werd het mij ook iets teveel en ben ik maar een taxi in gekropen. Gelukkig dat het werk dichtbij is, en dat een taxi je binnen 10 minuten daar af zet. :-)

Om dit alles een beetje goed te maken heb ik daarom besloten om vanavond maar eventjes gezond te doen. Een maaltijdsalade was de keuze voor vanavond, en die is bijzonder goed bevallen. De keuze tussen kip of varken was snel gemaakt met de gedachte aan de dode vogel op tv. De heimwee is nog steeds niet helemaal over, maar ik ben mij nu hier goed aan het vermaken met een DVD van Diana Krall en een lekker glas whisky naast mij. Zo, nu naar bedje toe. ;-) Oja, en applaus voor de mensen die het tot hier aan hebben volgehouden met lezen! :-D