Hiking Hong Kong Island

Deze log wordt volledig toegeweden aan mijn wandeling van gisteren. Hiernaast kun je een kaart zien (klik op de afbeelding) met daarop mijn route gemarkeerd. Zoals je kunt zien heb ik een flink stuk gelopen - maarliefst ongeveer 15 kilometer. Toch ging dit niet allemaal zo soepeltjes van start.

Gisteren ben ik voor mijn doen vroeg op gestaan. De ferry naar North Point gepakt, en toen al kunnen genieten van de eerste zonnestralen van die dag. Ik ging goed voorbereid op pad. Heb een aantal sites doorgenomen en adviezen door de overheid opgevolgd; alle benodigdheden bij me, zoals een kompas. Dat ik deze ook zo snel nodig zou hebben had ik eigenlijk niet verwacht toen ik nog op de boot aan het schommelen was.

Eenmaal aangekomen op Hong Kong Island heb ik een taxi gepakt. Deze beste man heb ik verteld dat ik naar Quarry Gap wilde gaan, en daar ging het dus fout. Voortaan onderstreep ik uitdrukkelijk de naam van bestemming voor een taxichauffeur, want er was duidelijk spraak van miscommunicatie. Blijkbaar was hem het woordje Gap ontgaan, en werd ik niet veel later doodleuk bij de Quarry (zonder Gap dus) afgezet. Zoals je op de kaart kunt zien, in de linkerbovenhoek, duurde het nog wel eventjes voordat ik bij de Quarry Gap zou aankomen. Maar dat wist ik op dat moment nog niet.

De taxichauffeur had me heilig overtuigd dat ik de weg moest volgen en dan op de juiste plek zou aankomen. Daarom begon ik maar de weg af te lopen. Toen ik iemand tegen kwam wilde ik het toch even zeker weten, en heb de toevallige passant gevraagd waar ik ergens was en hoe ik bij de Quarry Gap kon komen. Het kortje lachje van - poeh hè, daar ben je nog niet - baarde me al zorgen. Maar hij verwees me door naar het zendstation verder de berg op. Daar waren mensen en die konden mij vast wel de weg wijzen.

Dus ik aan de wandel. Niet veel daarna kwam ik dit groepje padvinders tegen. Jawel, mijn redding. Of niet... Na het aanspreken kwam ik al snel tot de ontdekking dat we allemaal het zelfde lot deelden. Zij waren ook de weg kwijt. *kuch* padvinders *kuch* Gelukkig wist ik wel waar we exact op de kaart waren - hier kwam het kompas handig van te pas - en zo hebben we elkaar geholpen. Een van hun vertelde me dat ik inderdaad de weg omhoog moest nemen en dat ik daar dan het aangegeven pad op de kaart zou vinden. Haar zekerheid stelde me gerust, dus na een snelle foto kon ik verder.

Op een gegeven moment kwam ik bij het terrein van het zendstation aan. Dat wist ik door het waarschuwingsbordje dat ik nu privéterrein zou gaan betreden en dat ongeautoriseerde mensen niet toegestaan waren. Ik vermoedde dat ik wel overtuigend zou kunnen overbregen dat ik verdwaald was, dus de waarschuwing nam ik maar voor lief. Na een paar honderd meter kwam ik een tweede bordje tegen dat mij er nogmaals op wees, maar ditmaal wat dringender, dat het toch echt privéterrein was, en dat mijn lichaam zich hier op eigen risico bevond. Het derde bordje nog wat later, baarde me zorgen: er zouden honden loslopen, en ze waren ook niet aansprakelijk voor mijn dood door ongevallen.

Vreemd genoeg zag ik wel verderop de auto staan van een stel dat ik eerder al zag voorbijrijden, dus ik waagde het er maar op. Toen ik het stel zag zitten moest ik even naar adem happen. Herdershonden... Ach, ik als hondenvriend zou er geen problemen mee moeten hebben... Dus ik liep maar rustig door. Na wat angstvallige blikken en getuur naar mijn kaart vroeg de man van het stel of hij me kon helpen. Dat aanbod stond ik zeker niet af en we bogen ons samen over de kaart. Blijkbaar moest ik een stukje nog de weg aflopen, en dan een trap af gaan. Die zou me vanzelf bregen naar een bekend wandelpad.

Toen ik de trap spotte begon ik toch wel te twijfelen of het nu wel zo'm slim idee was om te gaan hiken vandaag. Dit donkere pad de diepte in zou mij van de solide weg af drijven en mij van ver van de bewoonde wereld sturen. Helaas was er geen vervoer terug mogelijk, dus dit was zeg maar de enige oplossing. Ik kwam al snel terecht bij een klein beekje, en even daarna bij dit bord. Met dit uitzicht voelde ik me niet bepaald op mijn gemak en heb toen ook maar voor de zekerheid maar mijn telefoon uit gezet.

Het pad dat ik aan het volgen was werd steeds smaller en begroeider, en toen de betonnen blokken ophielden zag ik het ernstig in. Ik had wel daarvoor een smal zijpad gezien, maar dat was nu niet bepaald mijn eerste keus. Helaas boog het pad dat ik aan het volgen was scherp naar de verkeerde kant, dus ik moest die zijsprong wel nemen. Maar dat pad werd ook al steeds smaller. Ik kwam ook steeds dichter bij de zendmasten. Op een gegeven moment moest ik er rakelings langs, minder dan een meter. Het waarschuwingsbord zat nog vers in het geheugen. Toen ik bij een kruising kwam, werd de keus lastig. Rechtdoor was veel minder doorgaanbaar, maar links en rechts leek meer het resultaat van flinke erosie door hevige regenval dan een looppad Toch maar een stukje naar links gelopen. Maar toen dat op niets uitliep - nog meer splitsingen en smallere paden - ben ik weer terug gegaan. Vervolgens weer langs een mast geklommen, en toen zag ik ineens dit. Dat leek wel het pad van de route die ik zo graag wilde bereiken. Na wat gehaast het dunne pad afgelopen te hebben kwam ik dit paaltje tegen. Ik kon het wel kussen! Ik was eindelijk gered. :-)

De klim die daarop volgde benaderde niet echt mijn bedoeling van een eenvooudige eerste wandeling. Ik wilde het namelijk rustig aanpakken, maar het leek wel of ik nu de zwaarste route te pakken had. Na een hoop geklim kwam ik eindelijk op een top uit, en was er een trap naar beneden. Deze was wel erg lang. Ik kwam onderweg naar beneden nog een aantal andere klimmers tegen, zwaar hijgend en jammerend, dus ik nam aan dat het nog wel even naar beneden zou duren. Eindelijk beneden aangekomen bleek dat ik 599 treden had gehad. Uit mijn kaart bleek ook dat dit een van de moeilijkste routes was. Achja, goede start toch? Ik kwam er zonder kleerscheuren van af en ook nog prachtig uitzicht gehad. Het vervolg was inderdaad wat minder zwaar, maar het uitzicht deed het er zeker niet om. De foto's zullen dit vast wel bevestigen.

De finale kwam toen ik aan het eind van de wandeling was. Ik had al vanaf de berghelling een aantal mooie strandjes gespot, maar kon er helaas niet naar toe komen. Maar nu hoorde ik wat golven kletteren. Daarom toch maar even een detour genomen naar beneden, en na slechts een paar meter kwam ik op een rustig strandje aan. Vol voldoening en uitgeput ben ik daar maar neergeploft. Na die pauze nog even doorbijten om een lange trap omhoog te klimmen, maar daarna mocht ik ook lekker relaxen in de bus, metro en ferry. Goed, hoe groot is de kans dat je Nederlanders tegen komt bij een eenzame bushalte? Blijkbaar groot, want daar stonden er vier.

Na deze dag heb ik het hike-virus te pakken. Ik heb voorgenomen om nu elk weekend een nieuwe route te doen. Gelukkig weet ik nu wel hoe ik het de volgende keer moet aanpakken. En ditmaal twijfel ik ook niet meer over de zonnebrandcrème. Voor dat het maar een winterdag was, ben ik een gloeiend rood huidje rijker geworden. Met wat conrole moet al dat hiken wel een mooie suntan opleveren voor de zomer. Mooi vooruitzicht. :-)